دامت آثارک، ای طرفه قلم!

دام دل ها زدی از مسک، رقم

نقد عمرست نثار قدمت

نور چشم است سواد رقمت

مرغ جان راست صریر تو صفیر

وز صفیر تو در آفاق نفیر

مرکب گرم عنان می رانی

خوی چکان قطره زنان می رانی

بافتی بر قد این حورسرشت

حله از طرهٔ حوران بهشت

این چه حور است درین حلهٔ ناز

کرده از دولت جاوید طراز

هر دو مصراع ز وی ابرویی

قبلهٔ حاجت حاجت جویی

چشمش از کحل بصیرت روشن

نظر لطف به عشاق فکن

طره اش پرده کش شاهد دین

خال او مردمک چشم یقین

لب او مژده ده باد مسیح

در فسون خوانی هر مرده، فصیح

گوشش از حلقهٔ اخلاص، گران

دیدهٔ عشق به رویش نگران

خرد گام زن از دنبالش

بیخود از زمزمهٔ خلخالش

یارب! این غیرت حورالعین را

شاهد روضهٔ علیین را،

از دل و دیدهٔ هر دیده وری

بخش، توفیق قبول نظری!

از خط خوب، کن اش پاینده!

وز دم پاک، طرب زاینده!

لیک در جلوه گه عزت و جاه

دارش از دست دو بی باک نگاه!

اول آن خامه زن سهونویس

به سر دوک قلم بیهده ریس

بر خط و شعر، وقوف از وی دور

چشم داران حروف از وی کور

فصل و وصل کلماتش نه بجای

فصل پیش نظرش وصل نمای

گه دو بیگانه به هم پیوسته

گه دو همخانه ز هم بگسسته

نقطه هایش نه به قانون حساب

خارج از دایرهٔ صدق و صواب

خال رخساره زده بر کف پای

شده از زیور رخ پای آرای

ور به اعراب شده راه سپر

رسم خط گشته از او زیر و زبر

گه نوشته ست کم وگاه فزون

گشته موزون ز خطش ناموزون

یا بریده یکی از پنج انگشت

یا فزوده ششم انگشت به مشت

دوم آن کس که کشد گزلک تیز

بهر اصلاح، نه از سهو ستیز

بتراشد ز ورق حرف صواب

زند از کلک خطا نقش بر آب

گل کند، خار به جا بنشاند

خار را خوبتر از گل داند

حسن مقطع چو بود رسم کهن

قطع کردیم بر این نکته سخن